Category: Stories

New year, new life daw. Pero para sakin this year, new year, new job. New officemates. New office. New environment. At last nasa mundo na ako na kung saan naka linya talaga sa kurso ko.

Nakakapanibago lang kasi hindi ko na kasama mag breakfast, lunch at meryenda ang mga taong nakasama ko ng mahigit isang taon. Isang linggo pa lang ako sa bago Kong work pero parang MWF nasa opisina ako nga dati kong kompanya. Nakaka miss kasi. Kahit palagi na lang ang tanong nila ay ‘oh anong ginagawa mo dito?’, sinasagot ko na lang na ‘nakiki CR lang po.’. Minsan natatanong ko na lang sarili if hindi na ba ako welcome doon? Alam ko namang biro lang nila yun pero di ko lang maiwasan mag isip ng ganun.

Okay naman yung welcoming committee ng bago kong work. Friendly naman silang lahat. Yun nga lang nangangapa pa ako sa mga ginagawa ko. Sana wag naman matagalan bago ako maka adjust. Hindi naman mahirap pero maraming kailangang matutunan. Buti nga ang supportive ng mga boss dun.

Siguro may darating na mga pagsubok sa bago kong work pero alam Kong malalampasan ko yun. Medyo may trangkaso pa ako ngayon. Nanibago siguro sa lamig ng aircon at tubig nila? Haha. Sana wala na to next week baka kasi tahol ako ng tahol doon. Medyo nakakahiya. Hihi

So what happened to my Christmas vacation? Well, I can consider this as the most memorable vacation I had since I started to work away from home.

December 24 – My flight was supposed to be at 11:35 in the morning but because of the delays it turned out to be at 1:30 in the afternoon. I arrived at around 3:00 PM at the city. I waited for my friends Ruth and Velle who I will be meeting to give them my gifts. I went home at 5:30 in the afternoon and arrived at around 7:00 in the evening. When I entered the house, kids who are my cousins and neighbors were dancing. They said, they prepared that dance for me. Aaaw. How thoughtful… The house was busy preparing for noche Buena when I arrived. Noche Buena was fun. The food, the videoke, the gift giving and everything that happened.

December 25 – I was planning to stay at home for the whole day but a friend from highschool suggested to have a meet up at 4:00 pm together with our other classmates also. We had that meet up at the plaza of the town for the convinience of everybody. We just had snacks and some chikas. I was able to go home at around 8:00 in the evening. (Well, sorry mom this do not happen often naman..)

December 26 – I watched an MMFF movie for the the first time together with my former officemates. We have planned this catching up thing weeks ago. So I’m so happy it really happened. I was not able to meet them during my last vacation so I was really into meeting them that time.

December 27 – I was just informed that our whole family was going to Negros Occidental two days before this day. Luckily I did not have plans for this day. We went to Campuestohan an inland resort in Negros and also at The Ruins. Though we just visited two places, but still it was an amazing bonding moment with the family.

December 28 – it was on the 28th when we went home from Negros. I had no one to meet up that day so I just stayed at home the whole day.

December 29 – I had a get together with college classmates. It was really fun. We had a videoke at Movie K, had some drinks at MO2 Annex and ate fresh cooked fish at the fishing port of iloilo at around 2:30 in the morning. Actually it was my first time there.. It was really fun! I hope that would not be the last.

December 30 – because we did not sleep the night before, I woke up at around 2:00 in the afternoon. I do not have plans for that day. I just wanted to sleep all day actually. But Mariel, a friend from highschool asked me if where am I and if I’m good for a roadtrip. Of course I am! It was already 4:30 in the afternoon when we met. We went to a new resort in town where we had snacks and went to a talabahan until 8:30 in the evening. Again, sorry mom. Going home late was not really my thing.. You know that. Haha

December 31 – it’s new year’s eve. I stayed at home the whole day and was busy preparing for the medya noche. I just noticed that fire crackers were not a big thing for this year. I mean, it was not that loud as compared to previous years.

January 1 – it’s the first day of the year! I was at home until lunch time but I decided to meet college buddies to bond a little more and tried to be complete but it did not happened but it’s okay. also, I met a friend to give my gift and went home a little late again. Haha

January 2 is may flight back to Manila that’s why its not included. Though it wasn’t a sad day at all. Still I am thankful that I arrived safe and sound.

So, that’s it. I think I could already use the line ‘back to reality’. Oh yeah. It’s time to do some stuff to make this year an amazing one.

Happy new year! Oh yeah.

It’s the first day of the year and if I would rate this day from 1 to 10, 1 as the lowest ang 10 as the highest, I would rate it as 9. It’s was not perfect but it was an awesome day. It’s great to start the year with great people. Also, this will be my last night here before I go back to Manila tomorrow.

2015 was such a good year for me. Though there were no extraordinary events or happenings that happened to my 2015, still I’ve learned so much from this year.

I hope in 2016 I can reach more of my plans and dreams in life. I wish also that 2016 will help me in determining what I really want in my life. Because right now, I just take everything that’s on the present and not thinking what my future would be. In short, I want to have bigger goals and concrete plans for my future.

As what many of the status in Facebook say, 2016 please be good to me.

Itong kwento na to ay na kwento ko na ng ilang beses. Mula sa 5 branches ng bangko ko, sa CSR ng customer’s hotline nila, sa mga officemates ko, sa kuya ko at hanggang sa ate at nanay ko na ilang milya ang layo. Nawala lang naman kasi ang 2,000 pesos sa ATM account ko ng hindi ko alam kung paano. Sabi nila na debit daw ako.

Last November 28 at 29 kasi nag withdraw ako sa tatlong ATM ng magkakaibang bangko (hindi ATM ng bangko ko) pero hindi naka dispense ng pera. Sinubukan kong mag withdraw ulit noong December 2 sa isang ATM sa baba lang ng building namin (hindi rin ATM ng bangko ko). Nagdispense naman na ng pera pero nagulat ako nga nakita kong may bawas na na 2,000 pesos yung balance na nakalagay sa resibo.

Hindi ko alam ang gagawin ko nun. Paanong nangyari yun? 2,000 pesos din yun ha. Ay hindi, 2,000 pesos yuuuun! Lutang ako ng bumalik ako sa opisina. Ikinuwento ko sa officemates ko yun. Sabi nila, na debit daw ako pero mababalik din naman daw yan basta irereklamo ko lang sa bangko na kung saan ako na debit. Ang problema, hindi ko matukoy kung saang bangko ako na debit.

Kaya tinawagan ko ang customer’s hotline ng bangko ko pero ang tagal bago may maka sagot. Ilang minutes na ang naka lipas pero wala pa din kaya pinutol ko na. Cellphone kasi ang gamit ko at landline yung tinatawagan ko. Baka kasi ma shock ako pag nakita ko ang babayaran ko pagdating ng bill ko no. Sabi ko makikitawag na lang ako sa kuya ko kasi unli naman siya sa landline. Pero noong umuwi ako, wala pa siya. Nang magising na ako naka alis na siya. So yun, hindi ako nakatawag.

The next day, dapat pupuntahan ko na lang ang bangko ko pero sobrang busy namin that day kaya friday na ako naka punta. Pero apat pa na branches bago ako naka kuha ng matinong sagot. Pero hindi nga kami naka pasok sa loob ng bangko. Guard lang yung nakausap ko. Sabi niya, kailangan ko daw tawagan ang branch kung saan nag open ang account ko na yun which is in Valenzuela pa pero hindi naman ako binigyan ng phone number ng branch (hindi naman kasi ako humingi). Kaya hindi ko na tawagan that day.

Nang weekend na yun sinubukan kong tumawag ulit sa customer’s hotline. Finally, may sumagot na.  Sabi niya, kailangan ko lang daw ireport yun sa kahit saang branch (taliwas sa sinabi ng pangalawa kong naka usap) kasi sila naman yung mag cocoordinate nun sa branch sa Valenzuela.

Kaya noong monday na yun (December 7), pumunta ulit ako sa ika apat na branch na napuntahan ko last time. Pinapasok naman agad kami ng guard at pinakausap sa isang tao nila. Ikinuwento ko ang nangyari. Kaya yun, pina fill up ako ng isang form. Yun daw ang ibibigay nila sa ATM center kung saan pina process ang mga na debit. Mga 3 to 5 days daw yun. Tawagan ko na lang daw ang Valenzuela branch if na credit na sakin yung 2,000 ko o icheck ko na lang once in awhile. After  three days, tinawagan ko ang Valenzuela office. Sabi ng naka usap ko, hindi pa daw na cecredit sa akin. Mas okay daw kung irereport ko din daw yun sa bangko kung saan ako na debit. Pero nga diba, hindi ko alam kung saling bangko. Tawag na lang daw ako after 10 mins kasi ichecheck niya yung activity ng account ko. Noong tumawag ako ulit, natukoy na kung saan ako na debit.

Kaya the next day, pinuntahan ko ang branch ng bangko na yun (ibang bangko to). Pina fill up ulit ako ng form na parehas sa finill up ko doon sa bangko ko. Sabi pa ng naka usap ko, bakit that day ko lang daw inireport. Actually inireport ko naman agad diba? (Well, after two days?) Check ko na lang daw ulit after 3 to 5 days. 3 to 5 days na naman? Paulit ulit na lang ba ako maghihintay? Hai.

Okay, so nag antay ako ng apat na araw para sure. Pag check ko noong thursday (December 17) pumasok na yung 2,000 pesos. Ang sayaaaaa!

Sa wakas bumalik din ang para sa akin. Ang dami mang proseso ang napag daanan pero at least bumalik diba? Dahil kung para sayo yun, babalik at babalik yun.

It’s a special non-working holiday today because of the APEC summit and therefor, I’m home alone. I was thinking yesterday if I would pay a visit today at my aunt’s place (which I was not able to visit for three months already) but I was not sure if there were rerouting in their area so I decided not to but I hope I could go there this coming weekend instead.

I woke up at around 10 this morning then I went to the grocery to buy ingredients for my sinigang (because I was craving for it since last night). I was back at home at around 11:15 am but did not immediately started cooking. After a while… I was shocked to see that it’s already 12 noon! That’s why I had my lunch at 1:30 pm.

After eating, I took a bath, scanned posts on my social media accounts (while eating a kettle korn) and then… tadaaaa! It’s already 5 in the afternoon!

I prepared dinner at 6. Ate at around 8. Scanned posts on Facebook and tweets on twitter. Watched videos on YouTube. Then.. Tadaaa! It’s 10 pm! And I guess I’ll be sleeping early tonight.

Naku! Ang bilis ng oras grabe. Haha!

Therefor I conclude, I’m so unproductive today *sigh*. Though I’ve practiced my cooking skills! Haha.

Ewan ko kung anong meron sa Monday, pero itong ikukwento ko ay nangyari na naman noong Monday last week.

Ilang beses naman na tong nangyari pero parang… wala lang. May na realize lang ako noong Monday. For the nth time kasi naiwan ko na naman ang cellphone ko sa bahay. Hindi naman ako malelate noong Monday. Hindi nga ako nagmamadali eh. Pero naiwan ko pa din cellphone ko. Kadalasan kasi naiiwan ko ito kapag malelate at nagmamadali na ako.

Noong naka sakay na ako sa bus na realize ko na hindi ko pala dala. Mag fe-facebook sana kasi ako kasi traffic at ang boring. Pero alangan naman na bababa pa ako ng bus para balikan lang yun. Sabi ko sa sarili ko, “wala namang magtetext doon. Wala naman akong importanteng tawag na hinihintay”. So, okay lang.

Nang nag lunch break na, syempre pagkatapos kumain lahat talaga kami naka hawak na niyan ng cellphone para mag facebook, YouTube at kung ano ano pa diyan. Pero that time, ako walang hinahawakan. Sila, habang may pinapanood at may mga nababasa, eh tumatawa. Masaya. Ako, parang gusto ko na lang matulog. Parang nakakalungkot.

Siguro kung nakakapagsalita lang ang cellphone ko ang sasabihin niya ay: “oh ngayon, namimiss mo ako? Akala ko ba di mo ako kailangan? Maaalala mo na lang ako pag bored ka diba?   Akala ko ba okay lang sayo na wala ako sa tabi mo? Hindi naman ako ganoon ka importante sayo diba? Pero ngayong wala ako, hahanap-hanapin mo? Yan tayo eh. Kung kailan mawawala ang isang tao o bagay, diyan na lang natin ma rerealize na mahalaga pala sila sa atin. So, alam mo na? Kahit hindi mo man ako kailangan sa lahat ng oras, hindi pa rin ito rason para kalimutan o iwan mo ako.”
Ang daming sinabi ano? Buti nga di siya nakakapagsalita eh.

Pero may point naman siya. Hindi porket sa tingin mo hindi mo siya kailangan, eh madali na lang sayo na kalimutan siya at hindi balikan. Paano kung may tumawag o nagtext doon at emergency (na hindi ko naman hinihingi)? Paano kung may kakailanganin ka na doon mo lang makukuha?

Kaya nga huwag tayong basta-basta makakalimot. Kung nalimutan mo man, balikan mo hanggat pwede pa. Kasi may mga bagay na pwedeng mangyari na hindi natin inaasahan dahil lang doon sa pagkalimot na iyon.

Eto kasi yun… May mga pangyayari talaga sa ating buhay na hindi natin inaasahan. Minsan mapapasama nalang natin ito sa listahan ng Embarrassing Moments natin. Kung embarrassing moments lang naman ang pag-uusapan medyo marami na ako nun. Pero wag naman sana madagdagan ano? So eto yung ilan sa mga iyon:

Una, tumayo ako para sa isang recitation pero hindi pala ako ang tinawag. (Ay sorry, feeling ko talaga na tama sagot ko eh). Kakalipat ko lang noon sa section na yun noong highschool at syempre di pa ako close sa mga kaklase ko dun. Noong may tinawag ang teacher namin para mag recite, akala ko ako yung tinuro niya. Yun pala yung nasa likod ko. Pasensya… mula noon assuming talaga ako. Haha! Kaya yun, pinagtawan nila ako. Naisip ko noon, ang sama naman nila kasi konting pagkakamali tatawanan na agad? Pero siguro nasanay lang ako na mas seryoso ang mga kaklase ko sa dati kong section. Pero sa kalaunan napagtanto ko na medyo maloko lang talaga sila. At noong huli nasasakyan ko na rin mga trip nila.

Pangalawa, nadapa ako sa harap ng isang mall. As in nadapa! Buti na lang maaga pa nun at hindi pa bukas ang mall kaya wala pa masyadong tao. Ang mga nakakita lang naman ay ang mga pedicab drivers. Pero kahit na. Ang laki ko na pero nadapa pa ako? Ano ba yan? Tinanong pa nga ako ng isang kuya na “Okay ka lang?” At least concerned pa si kuyang pedicad driver ha.

Pangatlo, nahulog ako sa upuan sa canteen. Well, mejo tanga lang. Malay ko bang sira yung upuan? Hindi nakita ng mga kasabay kong umupo na nahulog ako. Nakita na nila noong patayo na ako. Pero ang nakita ko lang na nakakita sa pagkahulog ko ay ang isa kong kaklase. Medyo natawa pa nga siya (nahiya lang siguro pagtawanan ako ng malakas). Pero canteen pa din yun! Di ko lang alam kung ilan pa ang nakakita sa pagkahulog ko na yun. Kaya mula noon, chini-check ko muna ang upuan doon sa canteen bago ako umupo.

Pang apat, dinumihan ako ng kalapati sa balikat. Sa lahat ba naman ng tao sa building na yun sa school noong college, ako talaga ang napag tripan ng kalapati na yun na paglagyan ng dumi niya ano? Kakatapos lang nun ng last exam namin para sa sem na yun at inaantay na lang namin sa labas ng room ang iba pa naming friends na hindi pa tapos sa exam. Nagulat na lang ako na may tumulo sa balikat ko na mainit at may amoy. Yaaaah! Like seriously! May mga kalapati kasi na tumatambay sa ibabaw ng building na yun. Hindi ko pa alam ang gagawin ko nun. Kung tatakbo ba ako o itatago ko mukha ko. Ang dami dami kasing mga estudyante din nasa sa labas na ng mga classroom at yung iba ka department pa namin. Buti na lang may dala akong extrang damit at sinamahan ako ng kaibigan ko pumunta sa CR.

Pang lima, nagbayad gamit ang SM Advantage Card imbes na Smart Money. Parehas kasi ang kulay ng dalawa, kaya nung kinuha ko sa wallet ko, akala ko Smart Money ko ang nadampot ko. Hindi pala. Na realize ko na lang na mali pala ang nadampot ko noong nagbabayad na ako sa counter at sinabihan ako ng cashier na “Ma’am SM advantage card po yan”. Nakakaloka! May mga naka pila pa naman sa likod ko na nakita ng pangyayaring yun. Hiyang-hiya ako noon pero tinawanan ko na lang. Buti na lang may kasama ako nun at siya muna ang nagbayad sa binili ko. At habang kumakain, nakita kong nasa ID holder ko lang pala ang Smartmoney ko. *sigh*
So top 5 lang muna. May iba pa actually at yung ilan doon ay ako lang nakaka alam (I think?). Pero sa mga embarrassing moments ko na to, may mga natututunan naman ako. At every time na naaalala ko ang mga to, natatawa na lang ako. Okay lang yun. Minsan lagyan naman natin ng comedy ang buhay natin kahit medyo kahihiyan na yung iba. Haha!

May naalala ako. Noong Monday maaga akong umalis sa bahay kasi ini-expect ko na matindi ang traffic at mahirap sumakay kasi nga Monday. Sakto naman nung pagkadating ko sa bus stop may bus na byaheng Ayala na nakatigil. Hindi na ako pumili at naghintay pa. Baka kasi ma late na ako kung mag aabang pa ako ng iba.

Pag akyat ko ng bus sakto naman may isang upuan pa sa pinaka dulo. Pero may isang pasahero na lumipat doon. Una di ko alam kung bakit. Kaya doon ako umupo sa inalisan niyang upuan. Nang maka upo na ako, alam ko na kung bakit siya lumipat.

Ang liit-liit pala ng space. Pang tatluhan nga na upuan pero ang lalaki naman nung unang dalawang naka upo, Kaya kahit (mejo) maliit na ako di pa rin ako saktong nakaka upo. Noong una nga parang half pa ng pwet ko ang nakaka upo. Pero habang bumabyahe yung bus napapansin ko na mas lumiliit ang space ko.

Naisipan kong lumipat ng upuan pag may bumaba. Pero nag alangan ako. May panahon na gustong gusto ko nang lumipat pero nauunahan naman ako sa lilipatan kong pwesto.

Nung bumaba na ang isa sa dalawang pasahero na katabi ko, natuwa ako. Sa wakas makaka upo na ako ng maayos! Pero mali pala ako. Dahil pang tatluhan nga yung upuan, may umupo naman sa tabi ko. Ito namang si ate kung maka pwesto wagas. Ako kaya naunang umupo dun pero kung maka eksena siya sa upuan parang siya ang nauna. Feeling ko mas komportable pa ang pagkakaupo niya kesa sa akin. Nakakatulog pa nga siya eh. Samantalang ako sikip na sikip at hindi komportable. Naiisip ko, hindi naman kasi yan kung sino ang nauuna. Siguro kung sino magaling umeksena?

Hanggang sa bumaba na ako. Mas okay nga nung bumaba na ako eh. Hindi na masikip kasi hindi ko na ipinagsiksikan sarili ko. Mas malaya na ako kasi hindi na ako naiipit. Mas komportable na ako kasi wala na akong kaagaw sa kung saan ako.

Talaga nga naman mahirap ipagsiksikan ang sarili. Minsan kahit tayo pa ang nauna, naagawan pa. Tayo pa yung nahihirapan.

Kaya nga, wag na kasing sumiksik kung alam mo namang masikip.

There were times that I wondered if how much my friends really know about me. So last time all of a sudden I messaged some of my friends on Facebook (friends that I really know personally) asking them to give three adjectives that would describe me based on how they know me. So here are what they’ve said and my reactions to some of their answers (these are not what I replied to them):

Friend 1: “glamorous, kind-hearted and talented” – akalain may naka pansin na I’m kind-hearted. Sabi na eh… Mabait ako eh.

Friend 2: “bubbly, talkative and true” – talkative talaga? Ang tahimik ko kaya *wink* (pag di tayo close).

Friend 3: “serious, witty and englisherang palaka” – panlabas na anyo ko lang po ang pagiging seryoso actually. *puppy eyes*

Friend 4: “pretty, beautiful and gorgeous” – oh ha! Alam na this!

Friend 5: “jolly, pretty and caring” – caring daw oh. Ehem ehem. Pwede nang maging yaya…

Friend 6: “funny, optimistic and smart” – optimistic pala ako eh… Paminsan minsan lang naman… *puts hair behind the ears*

Friend 7: “friendly, smart and cheerful” – ako lang ata ang nag aakalang hindi ako friendly ah. Yung totoo?

Friend 8: “friendly, pretty and witty” – friendly na, pretty and witty pa! Bat di ako nag join ng beauty contest? Nakuha ko siguro yung Ms. Congeniality at Best in Interview. Lol

Friend 9: “clever, joyful and thoughtful” – nahiya naman ako dun sa clever…

Friend 10: “simple, hyper and lovable” – eto may explanation pa to ha. Di ko na inilagay baka pati ako di na maniwala. Haha! Pero gusto ko yung lovable. Naks!

Friend 11: “beautiful, friendly and tough” – oh ha! Tough! Matakot na kayo uy!

Friend 12: “attractive, genuine and ample” – *right click to ample then synonyms* aaaah. Yun pala yun.

Friend 13: “sexy, beautiful and talented” – wala po akong binayad sa kaibigan kong to ha…

Friend 14: “modest, carefree and emotera” – agree naman ako diyan sa emotera. Pero yung modest at carefree? Pinagloloko ata ako neto eh. Panty liner at napkin lang ako? Ha? Ai modess pala yun.

Friend 15: “maganda, mabait and friendly” – kaibigan ko talga to. Promise! Bigyan ng jacket!

Friend 16: “jolly, active and whatever” – yung whatever talaga ang nagdala sa sagot niya eh. Yun yun.

Friend 17: “Gwapa, gwapa and gwapa” – iniisip ko tuloy kung may utang ba to sakin na hindi nabayaran para eto yung isagot niya… haha!

Friend 18: “Cool, astig and modest” – hindi ko pa rin ma differentiate yung cool sa astig. Help!

Friend 19: “Friendly, lovely and beautiful” – pahabol to.. lovely na beautiful pa oh! Enebeyen.. Baka akalain ng mga di pa nakakakita sakin ang ganda ganda ko ha. lol

Friend 20: “Shutiful, jolly and elegant” – kung makapag elegant naman to oh. Luh!

Friend 21: “Witty, intelligent and beautiful” –  kaechosan! haha

As what I’ve said, these people are my FRIENDS. Kaya hindi na ako nagtaka kung puro positive yung mga sinagot nila. Sabagay, malapit na kasi Christmas… haha! Loko lang… Pero I know I have also that bad side. I messaged them again and asked them to give negative trait/s of mine. Many did not answer. Yung iba seenzoned ako. Some would say “parang wala naman..”. Di nga? Haha! Pero meron namang sumagot and I appreciate it really. Here are their truthful answers:

Pikon, moody, assuming, may inferiority complex, manhid, disdainful, suplada, moody (again), choosy, suplada (again), moody (for the 3rd time) and suplada (for the 3rd time).

Araaaaay! Truth hurts? Haha! Pero I would agree naman to most of it. I know I’m suplada (at times. LOL) and moody (at times. LOL again), but I’m trying to minimize those kind of traits of mine na. Bago bago din pag may time ano?

Minsan (siguro) kahit masakit pakinggan kailangan pa rin nating makinig sa sinasabi ng ibang tao lalo na sa mga mas nakakakilala sa atin. Merong times nga na alam naman natin ang mga bagay na yun pero may mga ipinaglalaban lang talaga tayo.

Now I know somehow if how those people see me as a person. Alam ko namang napa isip ko sila ng wala sa oras ng adjectives kaya I super appreciate it. Kahit alam ko naman na yung iba sa ngalan na lang ng pagkakaibigan namin… Haha! Libre ko kayo mentos pag nagkita tayo!

I labyu friends!

Kanino ba ang mas mahirap mag move on? Sa taong talagang naging kayo o sa tao na sana naging kayo?

One time nakita namin na ngumingiti mag isa ang isa naming officemate habang may binabasa sa phone niya. Sabi ng katabi kong officemate, “Inlove nga talaga oh. Ngumingiti mag-isa”. Doon nagsimula ang kwentuhan namin about sa love life niya.

Nasa tamang edad naman siya para mag asawa. Pero sa ngayon wala siyang boyfriend. Naka ilang boyfriend naman siya actually at sinusubukan niya namang mag date pa minsan minsan. Pero wala daw talaga siyang nagugustuhan sa ngayon.

Naikwento niya tungkol doon sa isang tao na hanggang ngayon hindi niya pa nakakalimutan ang feelings niya para dito kahit hindi naman naging sila. Classmates sila noong highschool at schoolmates sila noong college. Naging malapit daw sila sa isa’t-isa dahil palaging tumatambay dati sa dorm nila si guy kasama ang iba nilang friends. Noong una tinutukso niya pa sa kaibigan niyang babae si guy hanggang sa narealize niya na bakit parang nasasaktan siya sa tuwing ginagawa niya yun. Doon niya nasabi sa sarili niya na may gusto na siya kay guy.

Lumipas ang ilang taon pero yung pagkagusto niya na yun kay guy hindi pa rin nawawala. One time nagkita sila sa isang wedding ng kaibigan nila. Hindi niya daw muna pinansin si guy kasi nahihiya siya. Pero noong dumating na ang iba pa nilang mga kaibigan, nagpansinan naman na sila. Naitanong kay guy kung currently in a relationship siya. Sabi niya hindi daw. Pabirong naisip ng officemate ko na “siguro inaantay ako nito..”.

Sabi niya, kung dati na siyang gusto ni guy, sana sinabi niya na di ba? Pero hindi eh.

Naka move on na siya sa lahat ng mga ex niya, pero sa guy na to hindi pa rin. Sabi ko baka kasi walang closure. Sagot niya “pano magkaka closure kung hindi naman na open?”

Siguro mahirap nga kumawala sa feelings na hindi naman naging certain. Sa feelings na hindi ka sure kung mutual. Sa feelings na sarili mo lang ang nakaka alam. Kasi ang daming tanong na hindi nasagot. Ang daming “what ifs” na hanggang sa what ifs na lang. At ang daming “sana” na pinagsisihan mo na hindi mo ginawa.